Waardevolle tranen

Met de tranen in haar ogen staat ze voor haar man. “Ik vind er even niets meer aan. Dat ik dit jou en onze dochters aan durf te doen.. een bedrijf starten. Ik doe maar wat. Opnieuw.”

Dit gaat over mij. Twee jaar geleden.  Daar stond ik dan klein te zijn, en voelde het schuldgevoel en de twijfel alsof ze naast me stonden, te leunen op mijn schouders. Tranen kwamen als vanzelf. Want hoewel ik er van overtuigd was van coaching, was het opzetten van een eigen bedrijf echt niet makkelijk. Een tijdje lang al viel mijn hoofd me al lastig met van die waardeloze vragen “of ik wel kan voldoen aan mijn eigen verwachtingen”. Ja, ik sta voor vrouwelijk leiderschap.. “een paradox in zichzelf, toch? Dom wicht“ zei de stem in mijn gedachten. Had ze gelijk?

Ik herken de stem, die loopt al een tijdje met me mee. Vele jaren geleden was het een constante stem, “Je past je maar aan, schouders eronder, harder werken, je hebt hier toch voor werk in een mannenwereld gekozen? Ga nu niet zeuren dat je anders bent.” Er waren tijden bij dat ik mijn dochters niet meer goed aan durfde te kijken, ik had het gevoel dat ik ze aan alle kanten in de steek liet.. Wie was ik om te claimen dat ik wat dan ook kon. Pff.. leidinggevende.

En toch.. toch wist ik zeker, dat het juist ook dit gevoel is, wat zoveel moois geeft. Uit ervaring, want stukje bij beetje is het met name die kracht die me sterker heeft doen geworden in de vrouwelijke vorm van leidinggeven. Krachtig, kwetsbaar, én intuïtief. Zelfs als die me af en toe heel dom doet voelen diep van binnen. En steeds vaker gelukkig juist sterk. Het is wie ik ben, en zorgt ervoor dat ik voor anderen verschil kan maken. Voor mannen en vrouwen die allemaal een beetje anders zijn, stuk voor stuk trots op hun werk en die zelf ook graag intuïtie gebruiken. Een groep die de mensen in hun omgeving ook weer ondersteunt en opbouwt, die hun hart hebben liggen bij het samen groeien. Die groep waar nu meer behoefte aan is dan ooit, op welke plek dan ook.

Dus nu. Wijs geworden, heb ik dit keer in plaats van mijn twijfel te verstoppen en harder te gaan werken, mijn moed bij elkaar geraapt en deze keer mijn twijfel besproken met manlief en dochters. Ze een stukje van mij laten zien wat ik zelf helemaal niet mooi vind. Zij vonden dat het er gewoon bij hoorde. Wat heerlijk.. Zij wilden juist dat ik er voor ging, zij vonden het geen falen. Zij geloven in wat ik doe, en dat geld, ach, dat zou ook vast wel goed komen. Mijn oudste dochter zette zelfs mijn bad klaar, om te vieren dat ik zo goed bezig was. Weer kwamen er tranen omhoog, dit keer omdat er een last van mijn schouders viel.

Dit gaat geheid nog vaker komen. De twijfel, de klomp in de maag, het schuldgevoel en gevoel van falen.. en tegenwoordig ook het geluksgevoel, de lach, het diepe gevoel van verbonden zijn en een mening op deze aardkloot te hebben. Wauw.

In de jaren heb ik hier vele voorbeelden van verzameld, vooral van supersterke vrouwen die af en toe de tranen laten stromen, of zoals Brene Brown zo mooi zegt: de kracht van kwetsbaarheid ervaren. Het zijn er veel. Lieve leuke stoere kwetsbare mensen, ga ervoor, maak juist nu verbinding en ga in alle rust door je tranen heen zoals je dat kunt.

Warme groet,
Vivian