Hey vriendin,
Op Kreta schiet het weer door mijn hoofd: ik ben er al. Daarbij moet ik denken aan een van mijn favoriete spreuken van Dr. Seuss, of althans een vertaling ervan: “𝗜𝗲𝗱𝗲𝗿𝗲𝗲𝗻 𝘇𝗲𝗴𝘁: 𝗱𝗶𝗲 𝗸𝗼𝗺𝘁 𝗲𝗿 𝘄𝗲𝗹. 𝗠𝗮𝗮𝗿 𝗷𝗲 𝗯𝗲𝗻𝘁 𝗲𝗿 𝗮𝗹. 𝗗𝗮𝘁 𝗴𝗶𝗻𝗴 𝘀𝗻𝗲𝗹!” Heerlijk, zo’n woordspeling die je weer even in het heden plaatst. Niet bij wat je later nog wilt of moet bereiken, maar gewoon hier, in het nu. Stel je nu eens voor dat je er al bent. Wat heb je dan bereikt? Wie ben je dan? Wat is de waardevolle legacy die je anderen nalaat?
Je vroeg me of dit wel echt zo is. Natuurlijk kunnen we wachten tot we de aller-eindlijn hebben bereikt om dan terug te kijken, misschien is dat wel zo eerlijk. Maar het leven is zo kort. En bovendien, waarom zou het onwaar zijn dat je vandaag al bent waar je vandaag had kunnen zijn? En gewoon doorgaat met verder gaan? Voor mij is het een stukje fijne dagelijkse realiteit: ik ben er al.
Er schuilt enorm veel rust in deze gedachte.
Elke keer dat ik het tegen mezelf zeg, voel ik mijn lichaam ontspannen, gevolgd door een diepe zucht. En dan kijk ik weer vol enthousiasme op: wat is er nog meer voor moois te beleven? Ik geloof best dat sommigen de drive van “het moeten” nodig hebben, maar ik doe het prima op willen en verlangen. En op de een of andere manier denk ik dat jij dat ook doet. Probeer het gewoon eens een weekje uit: je voelt vanzelf of het voor jou ook waar is.
Elke keer dat ik het tegen mezelf zeg, voel ik mijn lichaam ontspannen, gevolgd door een diepe zucht. En dan kijk ik weer vol enthousiasme op: wat is er nog meer voor moois te beleven? Ik geloof best dat sommigen de drive van “het moeten” nodig hebben, maar ik doe het prima op willen en verlangen. En op de een of andere manier denk ik dat jij dat ook doet. Probeer het gewoon eens een weekje uit: je voelt vanzelf of het voor jou ook waar is.
Knuf,
Vivian
