Op naar een geweldig jaar..

Op naar een geweldig jaar..

Mm, noem me gerust melancholisch. Toch voelt het anders, zo in het begin van een nieuw jaar. Alleen alweer het bewust onbekwaam zijn in het schrijven van het nieuwe jaartal. De agenda leeg op wat leuke cursussen na en de laatste administratieve rotzooi van 2020 opgeruimd. Er tintelt ruimte voor leuke dingen.

En soms wat minder leuke.

Weet je nog, vorige keer van Suzanne? Nou, die had een vervelende start, en zat laatst diepdroevig te zijn..

‘Viv, ik krijg het niet voor elkaar! Verdorie, ben ik vanochtend toch uitgevallen op de vergadering, ik had me zo voorgenomen om het niet te doen.. woest was ik, iedereen zat mij weer aan te kijken over die beslissing met die koptelefoons. En toen liep ik gewoon over, Jan kreeg de volle lading. Gaat lekker hoor, dat loslaten! Het wacht er alleen nog maar op dat ik er dadelijk ook nog bij ga huilen.’

Kroonluchterpijn

Oei. Flow klinkt anders. Dit lijkt verdacht veel op een actie vanuit kroonluchterpijn. Kroonluchterpijn is een term gebruikt door medici, Brené Brown weet dit fenomeen zo mooi te omschrijven in haar boek ‘Sterker dan ooit. Het verwijst naar het resultaat van het aanraken van een bijzonder pijnlijke plek op het lichaam, zoals een gebroken vinger – zo pijnlijk dat de patiënt onvrijwillig opspringt (richting de kroonluchter) als je het aanraakt.

‘En toen?’

‘Nou, weinig.. na de stilte heb ik even heel diep adem gehaald, en zijn we verder gegaan over op het volgend onderwerp. Maar het voelt zo niet goed Viv.. is dit normaal?’

Kroonluchterpijn gaat niet uit zichzelf weg. Het is geen kwestie van beheersen, sterker nog, als je er niets mee doet, dan gaat het jou beheersen. Ongeacht hoe krachtig je persoonlijkheid ook is. En hoe assertief anderen je vinden.

Is het normaal? Feit is dat het vaker voorkomt, vooral bij mensen die graag iets echt goed willen doen. En daar teveel van zichzelf vergen. Dus het siert Suzanne, én het helpt haar tegelijkertijd niet. Weet je nog van haar wens tot promotie? Die kan ze zo wel op haar buik schrijven. Gelukkig valt er iets aan te doen.

We besluiten om samen een jaartraject in te gaan zetten. Nu is Suzanne leidinggevende, een pittige tante met een bijzonder hoog gehalte van zelfredheid, en toch zie ik de schouders met een zucht een stukje zakken. Nog verder als ik haar vertel dat ze dit niet alleen hoeft te doen. En dan biggelt er zomaar een traan over haar wang.

‘Die (traan, red) gaan we als eerste onderzoeken.. wat is er zo belangrijk voor jou? Welk stuk van jou wil zo graag weer meedoen in je leven?’

Bij het weggaan, kan er gelukkig weer een glimlach vanaf. Weet je, zegt ze, ik besef dat het niet persé makkelijk gaat worden, maar dit voelt goed. Voor mij is het nieuwe jaar nu begonnen.