De leidinggevende ziet niet wat je doet – “withelm-blindheid”

Vorige week:

“Er komt een nieuwe baan in het stadscentrum, die klinkt precies alsof het voor mij gemaakt is! Ik ben heel goed in organiseren en spin in het web zijn, en inhoudelijk past mijn vakgebied het beste. Stiekem zou ik dat geweldig vinden!”

Jeanet weet het me vol vuur te vertellen, het is duidelijk dat ze de baan wil. Of toch niet?  Ik twijfel, ze kan het dan wel aan mij vertellen, maar het woord “stiekem” sprong uit de zin.

“Hoe ga je het aanpakken?”

“Nou, als het goed is, dan komt ie volgende week vrij. ik wacht tot ze me vragen. Ze weten wat ik doe.”

“En “ze”, dat zijn.. ”

“De managers. Ik werk er al jaren.”

“Vind je het lastig om het je leidinggevende te vertellen dat je geïnteresseerd bent?”

“Ja, dat vind ik zo opdringerig en opschepperig, niet mijn stijl. Bovendien, ze ziet toch wel wat ik allemaal doe?”

Nope. Eerlijk, die kans is heel klein. Maar het is wel een veel voorkomende en herkenbare verwachting.

Er was eens.. een withelm

Op de boortoren leerde ik al snel hoe onzichtbaar je eigenlijk bent, al leef en werk je letterlijk dag en nacht met elkaar. Zo loont het om rond te lopen met een stuk gereedschap over je schouder; een hamer, een steeksleutel. Dan lijkt het namelijk altijd dat je ergens mee bezig was en kun je ongestoord een momentje heerlijk over de reling wegdromen. Withelmen (lees: leidinggevenden) waren snel genoeg te spotten, dan ging je weer door met je activiteit.

Een paar jaar later heb ik hier zelf ook als “withelm” rondgelopen, en echt, overal waar je komt zie je mensen hard aan het werk. En hoewel ik het een sport vond om heel onverwachts op te duiken, is het onmogelijk te zien wie er nu echt goed bezig is, en wie er vooral goed is in het doen alsof.

Op kantoor of werkplek gaat het niet anders. Als er een leidinggevende in de buurt is, wordt er altijd hard gewerkt. Dus wil jij dat ze weten hoe het echt zit, dan zul je ze daar zelf over moeten vertellen. Hoe meer bescheiden je bent, hoe minder zichtbaar je bent voor de leidinggevenden. Terwijl degenen die graag een praatje maken en even bij die leidinggevenden op kantoor langs wippen om te vertellen over kleine successen, veel zichtbaarder zijn.

 “Stel nu eens, dat ze je niet gaan vragen, gewoon omdat ze echt niet doorhebben hoe graag jij dit wilt. Hoe zou je dat achteraf vinden?”

Stilte.

“Je bedoelt dat iemand anders dan de baan krijgt? Dan weet ik niet of ik nog bij het bedrijf verder wil.”

Oef.. dat is best een impact. En het illustreert weer mooi hoe we vaak heel duidelijk voor ogen hebben wat de gevolgen zijn van iets doen. Terwijl de gevolgen van het dan maar niet doen soms veel groter kunnen zijn.

Jeanet en ik hebben samen gekeken hoe ze dit iets strategischer kan aanpakken. Belangrijk is dat haar aanpak bestaat uit stappen waar zij zich comfortabel over voelt, ook al zijn ze echt wel spannend. Zo gaat ze tijdens elk koffiegesprek ’s ochtends even terloops laten vallen dat die nieuwe baan haar ook wel wat lijkt. Daarbij vertelt ze het aan de mensen die haar iets gunnen, ze heeft een gesprek aangevraagd met haar leidinggevende en ze gaat bij de man van HR informeren wat die baan eigenlijk inhoudt.

Het leukste vind ik zelf dat ze een Tadaah! boekje heeft aangeschaft. Een wat? Een kwaliteit schrijfboek, waarin ze al haar goede resultaten neerzet, alles waarbij zij een Tadaah!-gevoel heeft. Zodat ze een heel scala aan mooie dagelijkse voorbeelden heeft als er een gesprek komt over haar talenten en prestaties. Ik heb er zelf ook een en teruglezen geeft elke keer weer een boost.

Tip

Een tip: Als je iets graag wilt, maar je vindt het lastig om er voor in het spotlicht te staan, zet dan eens duidelijk voor jezelf op papier wat het je kost én wat het je brengt als je het toch doet. Doe het samen met een goede vriendin en maak er een leuke oefening van, lekker creatief zijn onder het genot van een wijntje..