Waarom houden we ons toch zo druk? Het blijft me fascineren.. Bijna collectief verlangen we naar wat meer rust, even geen mobiel, de computer een dag uit. En toch doen we het niet. Dat het niet alleen voor mij moeilijk is, dat blijkt wel uit de onmogelijke hoeveelheid Instagramberichten, het aantal schermkijkende mensen op een terras, de WhatsAppende automobilist..
Er is wel een theorie waarvan ik denk dat ie de spijker op de toch al onrustige kop slaat, loop even mee. Stel, op een mooie dag beslis je ‘s ochtend dat je ’s middags nu eens wel even een momentje voor jezelf neemt en naar dat leuke terrasje aan het water gaat waar je normaal zo hard voorbij rijdt. In je gedachten zie je het al helemaal voor je: genieten van het zonnetje, koel drankje met schijfje citroen, wat andere mensen bekijken. Voelen, proeven, kijken. En verder vooral niets.. even heerlijk weg van het drukke dagelijkse moeten. Je kan niet wachten.
Bijna onverwacht lukt het je, je hebt zelfs een half uur. Vol voorpret ga je gaat zitten, onder de parasol of juist daar waar je de warmte kan voelen, bestelt het oh zo aantrekkelijke drankje waar je zo naar verlangde, kijkt eens om je heen en ervaart de rust. Heaven itself.. en dan begint er na een paar minuutjes ook een gevoel in de buik. Lijkt een beetje onrustig, alsof je wat vergeten bent. Alsof er nog wat moest gebeuren. Misschien hadden ze toch nog vragen over dat project, even de app checken. Gelukkig, niets. En toch.. hals je nu maar niet net die ruzie met Marian had gemaakt. En dat gezeur van die buurman over dat hek. Je neemt nog snel een slok, en doe ook maar wat lekkers erbij want nu begint de knoop (lees de schuld) zich al aardig te voelen. De gedachten in je hoofd schieten heen en weer nu ze de vrijheid krijgen, wat zou je vanavond willen eten? Shit, je zou nog de kapotte tv regelen. En je hebt je moeder ook al lang niet gebeld.. wat ben je eigenlijk een vervelend mens. Tuurlijk zit jij hier op het terras een beetje de leuke dame uit te hangen die zo nodig aan rust toe is, je had ook dat boek kunnen halen dus misschien kun je nu alvast kijken of die broek voor je zoon nog steeds in de aanbieding is..
Terwijl jij je welverdiende rust neemt, gaat de onrust in je een feestje bouwen. Het ziet de kans om ook eens mee te mogen doen; wat een mooi moment zo hier in het zonnetje! Normaliter is er natuurlijk altijd wel iets anders wat toevallig even net belangrijker is, maar nu, voelen, proeven, kijken.. moet je mij eens voelen! Stilte in je hoofd? Dat is een geweldige dansvloer.. en de gedachten schieten van hot naar her, niet geleid maar volop aanwezig. Vervelende, zeurende, kleinerende, frustrerende gedachten.. anders had je ze niet hoeven onderdrukken. En hoe harder onderdrukt ze zijn geworden, hoe groter het feestje. Sta ze toe om hun feestje te vieren en ze verdwijnen, maar je hebt maar een kwartiertje..
Wat een kl*te plek daar in die zon! Niks geen stilte, het is alsof er een legertje vervelende zeurpieten in je oor staat te schreeuwen en op je buik staat te springen. ♪Who ho ho who let the dogs out♪. Kom op zeg, er is wel wat beters te doen. Hallo lief schermpje, leid me af.
Ik ben wel hardleers genoeg dat ik hier regelmatig in trap. Gelukkig weet ik nu dat ook de onrust zich weer settelt en je dan bij die langverwachte en veelbelovende energie komt die juist wel sprankelt. Mijn tip: even helemaal op de adem focussen. 3 seconden in, en 6 seconden uit. Een truukje die ook topgolfers toepassen: hiermee vertelt je adem je lichaam dat het prima is om te ontspannen. Als dat lastig is, bedenk dan: het is niet echt. Je brein overdrijft als een zeurend kind die NU dat ijsje moet omdat anders de wereld vergaat. Ontspannen begint met vaak met discipline: Brein, jij straks weer, en nu even niet.
Lukt het je zelf niet goed om bij die welverdiende rust te komen? Neem dan vrijblijvend contact op, zodat ik samen met jou kan kijken hoe jij je weer in die energie gevende flow krijgt.