Boosheid. Lastig hoor. Voor wie eigenlijk?

En weet je wat Harold, die klootzak, toen zei? Dat ie nog wel een cursus boosheidsmanagement voor me wist! Mister ‘ik-doe-niet-aan-emoties’, opperschijnheil!”

Ze spuugt het bijna uit als ze het heeft over een collega, met wie ze regelmatig botst. Het vuur schiet uit haar ogen, koud en aanvallend, en als ik nu iets verkeerds zeg, lust ze me waarschijnlijk rauw. Ik snap Harold ook wel, al ben ik het niet met hem eens. Bewonderend kijk ik ernaar, wat een kracht zit er op dit moment in haar! Die bron gaan we even verder uitdiepen.

Ik schuif mijn stoel achteruit en zeg tegen haar “Sta eens op. We gaan dansen.” Even blijft het stil aan de overkant, maar ik weet dat ze me vertrouwt, en inderdaad volgt ze. “Yes, hier naast me, zo. En denk nu weer aan die hufter. Welke beweging gaan we maken?” Haar lichaam maakt zich breed en laag, net als een stier die de klap met mijn kop gaat uitdelen, borst dicht bij de grond. Ellebogen opzij, korte nek, gebalde vuisten, ze kijkt me aan en concludeert heel rustig : “Die rugbydans. Van die Nieuw Zeelanders. Hoe heet die ook alweer?”

We zoeken het op Youtube op. Een paar minuten later staan samen we in mijn keuken, en zetten een haka neer die de Nieuw Zeelanders zouden kunnen waarderen. Wat een geweldige combinatie van beheerste woestheid, die je als danser tot in je tenen voelt. We zijn die woestheid.

“Zie je Harold voor je? Voel je wat voor kracht hij in je naar boven brengt? Goed, draai hem dan nu je rug toe.”
We draaien ons om en direct verandert er wat. Magisch blijft dat toch, zo coachen. “Wat zie je voor je?”

Het blijft stil.

“Kan het zijn dat je zo je focus op Harold hebt, dat je even kwijt bent wat er verder nog is? Stel je voor dat je deze kracht gaat gebruiken voor iemand in je omgeving die er baat bij heeft. Wie zou dat dan zijn?”
“Ah, dat zou Jerome zijn.” Ik zie de blik in haar ogen verdiepen, alsof het ineens allemaal heel helder is. Jerome is een van de leden in haar eigen team, een briljante en verlegen expert. “Die is bezig met dat project waar ik je over verteld heb, en man, wat zet die een resultaten neer. Zelfs Johan (haar manager) was onder de indruk. Zei ik toch!”
“Hoe zou je hem kunnen helpen? Blijf bij de Haka.”

Onbewust is ze veel rechter op gaan staan, haar schouders nog steeds naar achter, en ze knikt een paar keer vastberaden. Bijtend op haar lip zegt ze: “Ja, ik voel het. Als ik deze kracht inzet om Johan te overtuigen, is ie zo om. En geef me maar gelijk zijn manager erbij.” Ze is nu een paar centimeter langer, en kijkt me uitdagend glimlachend en vol humor aan. Yes, daar is ze weer, op haar sterkst.
“En Harold?” Ik zie aan haar dat ze hem al was vergeten. “Die moet maar zien wat ie doet, ik laat me niet hiervan afleiden.”

Moraal? Boosheid kan zo’n geweldige kracht zijn! Net als veel emoties. Laat je nooit vertellen dat je die moet dempen, en al helemaal niet dat je ze moet afleren. Als emoties je dwarszitten, dan is het tijd om te kijken hoe je ze anders kunt gaan gebruiken. Terug je comfortzone in om te kijken hoe je ze zo kan inzetten dat ze je positieve energie geven. Vol energie richting jouw visie.
Welke emotie zou jij nog slimmer kunnen gebruiken?