Alfa man. Liever wel

“Alfa mannen zijn slechte rolmodellen”. Het is één van de goed bedoelde reacties op een artikel dat ik een paar dagen geleden heb gedeeld. Vrij snel hierna heb ik dit artikel van LinkedIN afgehaald, omdat… nou, eigenlijk gewoon omdat ik laf was, ik vind alfa mannen namelijk hele mooie talenten hebben. Net als alle andere types.

“Kun je zelf niet wat alfa male kracht gebruiken?” fluistert een stemmetje in mn hoofd. Ik moet er om lachen, ja, waarschijnlijk wel. Ik kan het allicht uitproberen, had het artikel het niet over een macho zitpose? En zo vind ik mezelf een paar tellen later hangzittend in een stoel, breeduit positie nemend, handen achter het hoofd en voeten op de tafel. Eens voelen. Ah, eerste indruk is goed.. zo kan ik wel een tijdje blijven hangen. Boven de serre schuiven de wolken voorbij, laat de wereld maar doordraaien. Ik heb even voldoende aan mezelf, geen zin in gezeur van anderen. Grappig, deze pose geeft vertrouwen aan mijn brein door, en er zit een genadeloze kracht in. Stoere, ongegeneerde mannelijke zendkracht. Voelt goed.

Mm. Ik ben geen alfa man, en heb ook geen inspiratie om er eentje te worden. Alleen al me voor te stellen om zo te gaan zitten tijdens een zakelijk overleg brengt weliswaar een grote grijns naar boven, praktisch gezien past dit helemaal niet bij mij. En aan de andere kant, als een kracht voor mij zo goed voelt, dan is die door mij te gebruiken. Wie ben ik om het niet te doen.

Het dilemma houdt me behoorlijk bezig. Stel nu eens dat ik hem zou kunnen inzetten dat het ongegeneerde stoere blijft, maar dan in mijn stijl? En dus ben ik die hele dag bezig met allerlei vormen van stoel-hangen, zelfs mijn dochters kijken me af en toe verbaasd aan (die zijn wel wat gewend). Nu ik weet hoe het voelt, merk ik dat ik ook bij diezelfde energie kan komen als ik gewoon zit, en iets naar achter leun. Het past mooi bij de energie van de strategische godin: Athena. Kom maar op met een testcase.

Moedertje natuur helpt een handje, en diezelfde avond kan ik het al uittesten, als ik toevallig in gesprek raak met een dominante man die een onderwerp niet verder bekijkt dan zijn eigen neus lang is. Doodzonde, want in mijn ogen is er een veel betere win-win te maken. Zittend op een stoel aan een terrastafeltje ga ik heel bewust super vrouwelijk zitten, en leun wat naar achter. Eens kijken wat er gebeurt. Mijn argumenten zijn goed onderbouwd, maar ik weet uit ervaring dat als ik ze nu op tafel leg, de kans groot is dat hij toch niet luistert. In plaats van de vriendelijke glimlach en een bevestigende knik, kijk ik hem in stilte aan, leun ontspannen tegen de rugleuning, hoofd recht en ik zak iets verder onderuit. Zwijgend zitten we zo een moment, en peilen we elkaar. Er verandert iets. We peilen verder in stilte. Het voelt wat ongemakkelijk, maar dat straal ik zeker niet uit. Fake it until you make it, ik weet nu dat het kan.

En dan ineens is het daar. We maken verbinding. Ik zie respect in zijn ogen komen, en mijn respect voor hem groeit. Zonder woorden, herkennen de kracht in elkaar. Het gesprek verloopt nu heel anders, en eerlijk is eerlijk, er zit heel wat meer denkwerk achter zijn opmerking dan hij in eerste instantie liet blijken.

Vol enthousiasme probeer ik het ’s avonds op mijn man uit. Het werkt voor geen meter.. en eigenlijk wist ik dat ook wel. Haha, nog maar even verder proefdraaien waar het wel handig is dus ;-).

Waar zie jij jezelf wel alfa mannelijke energie inzetten?